Πόλεμοι στη Γάζα και στην Ουκρανία, αλλά και «πόλεμος κατά της φύσης»: «ο κόσμος μας εισέρχεται σε μια εποχή χάους». Είναι λόγια του Αντόνιο Γκουτιέρες από την παρουσίαση των προτεραιοτήτων για το 2024 στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.Σταχυολογούμε ορισμένα ακόμη:
«παράλληλα με τον πολλαπλασιασμό των συγκρούσεων, οι παγκόσμιες ανθρωπιστικές ανάγκες βρίσκονται σε επίπεδο ρεκόρ αλλά οι χρηματοδοτήσεις δεν συνεχίζονται»
«Υπάρχει τόσος θυμός και μίσος και θόρυβος στον κόσμο σήμερα. Κάθε μέρα, και με την παραμικρή ευκαιρία, είναι σαν πόλεμος (…). Πόλεμοι λέξεων. Πόλεμοι για εδάφη. Πόλεμοι πολιτισμών»
«Η ανθρωπότητα ξεκίνησε έναν πόλεμο που δεν μπορούμε παρά να χάσουμε: τον πόλεμό μας κατά της φύσης»
«Η τεχνητή νοημοσύνη δημιουργεί ήδη κινδύνους που σχετίζονται με την παραπληροφόρηση, την ιδιωτικότητα, τις προκαταλήψεις. Η τεχνητή νοημοσύνη θα επηρεάσει όλη την ανθρωπότητα, επομένως χρειαζόμαστε μια καθολική προσέγγιση»
Αυτά δεν είναι αόριστη κινδυνολογία. Είναι η προβλεπόμενη εξέλιξη με βάση τη σημερινή κατάσταση, τους ανταγωνισμούς και τις περίπλοκες συγκρούσεις στον πλανήτη. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι λέει ο Γεν. Γραμματέας του ΟΗΕ. Νιώθουμε τη γενικευμένη ανασφάλεια και μας τρομάζουν οι συνέπειές της στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Οι προσπάθειες αιώνων όλων αυτών που αγωνίστηκαν για δικαιοσύνη, και ειρηνική συμβίωση επάνω στον πλανήτη μας φαίνονται μάταιες και αναποτελεσματικές.
Όμως όσο ζούμε τίποτα δεν έχει τελειώσει. Υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν συνάνθρωποι και κινήματα που παλεύουν να δείξουν τον άλλο δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον της ανθρωπότητας. Και το κάνουν απλά γιατί αυτό δίνει το επιθυμητό νόημα στη ζωή τους.
Όπως ο Edgar Morin που στα εκατό του χρόνια γράφει ακόμα και μας προτρέπει «να αλλάξουμε δρόμο». Στην εισαγωγή του βιβλίου του « Ο ΔΡΟΜΟΣ για το μέλλον της ανθρωπότητας» γράφει: «Έχω απόλυτη συναίσθηση πως η δυνατότητα να αλλάξουμε δρόμο γίνεται ολοένα και πιο απίθανη…. Διαισθάνομαι λοιπόν ότι το απίθανο στο οποίο αφιερώνομαι, κινδυνεύει να γίνει αδύνατο. Αλλά έστω και αν ο «Τιτανικός» ναυαγήσει, ίσως ένα μπουκάλι ριγμένο στη θάλασσα καταφέρει να φτάσει στις ακτές ενός κόσμου όπου όλα θ’ αρχίσουν ξανά. Κανείς ποτέ δεν ξέρει αν και πότε είναι αργά.»
Τούτο δω το περιοδικό θα προσπαθήσει να μας φέρει το λόγο αυτών των ανθρώπων και των κινημάτων και όχι μόνο .
Δεν μπορούμε να παραμένουμε απαθείς. Οφείλουμε να δώσουμε χώρο στη σκέψη, τον προβληματισμό, τον διάλογο που αμφισβητεί τα στερεότυπα και αναζητά το νέο, το αναγκαίο για το σήμερα. Αν τυχόν ένα- δυο πράγματα που θα κατατεθούν εδώ επηρεάσουν θετικά κάποιες σκέψεις, θα νιώσουμε ότι αυτή η μικρή προσπάθεια έχει για μας κάποιο νόημα.