Αρχείο κατηγορίας Editorial

Editorial 2.   Ο βομβαρδισμός της συνείδησης.

Βομβάρδισαν το πλοίο που το λέγαν «conscience», δηλαδή συνείδηση. Ένα μικρό πλοίο που θα μετέφερε μια διεθνική ομάδα ακτιβιστών και λίγα τρόφιμα για τους αποκλεισμένους και ήθελε να φτάσει στη Γάζα για συμπαράσταση στους Παλαιστίνιους και αντίδραση στην ανελέητη γενοκτονία που εφαρμόζει το κράτος του Ισραήλ.

Ήταν ακριβώς ένας βομβαρδισμός της συνείδησής μας που τελευταία βομβαρδίζεται συστηματικά. Οι απώλειες είναι σε ενσυναίσθηση﮲ όλο και λιγότερο συναισθανόμαστε το δράμα των άλλων, όλο και περισσότερο αντιλαμβανόμαστε τους αιματηρούς πολέμους σαν να είμαστε θεατές ή και οπαδοί σε αθλητικές συναντήσεις.

Οι προσπάθειες της ανθρώπινης κοινωνίας, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, να περιφρουρήσει την ανθρωπιά, πηγαίνοντας προς έναν κόσμο πιο δίκαιο, εξανεμίζονται μπροστά στα μάτια μας. Ανθρώπινα δικαιώματα, διεθνές δίκαιο, διεθνείς συνθήκες καταπατούνται καθημερινά και η αναξιοπιστία αναδεικνύεται βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους.  Τόσες καταστροφές, τόσες θυσίες, τόσοι αγώνες, τόσες διαβουλεύσεις για να φτάσουμε να συνομολογήσουμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι μερικούς στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς και σχέσης μεταξύ ανθρώπων και εθνών  και φτάσαμε τώρα να αντιληφθούμε ότι ήταν λόγια για να κάνουμε τις δουλειές μας και ότι θα αγνοούνται όταν δεν βολεύουν αυτόν που έχει την ισχύ για να επιβάλλει το κοντόθωρο συμφέρον του, κι  ας είναι καταστροφικό για την ανθρωπότητα.

«Αν αυτό είναι ο άνθρωπος». Αυτή είναι η φράση που αυθόρμητα έρχεται στη σκέψη αυτές τις ώρες και ταυτόχρονα μας προβληματίζει γιατί γράφτηκε από τον Πρίμο Λέβι το 1947,για τις φρικαλεότητες των ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης εναντίον των Εβραίων και σήμερα ανασύρεται από ανάγκη να εκφραστεί η απάνθρωπη γενοκτονία που κάνουν στη Γάζα οι στρατοκράτες της Ισραηλινής κυβέρνησης. Πώς αυτοί που έχουν υποστεί αυτές τις διώξεις επί πολλούς αιώνες και ένα ολοκαύτωμα από τους ναζί και έχουν πει ποτέ πια, φτάνουν τώρα να εφαρμόζουν ενάντια σ΄ έναν  άλλο λαό, μεθόδους που θυμίζουν όλα αυτά ;

Και γιατί οι ανά τον κόσμο ακροδεξιοί και φασίστες που ήταν πάντα εχθροί οτιδήποτε εβραϊκού, τώρα είναι ακραιφνείς υποστηρικτές και σύμμαχοι στη γενοκτονία των Παλαιστινίων;

Μόνη προστασία των συνειδήσεων από τον ανελέητο βομβαρδισμό η διαρκής εγρήγορση, η σωστή πληροφόρηση και  αγώνας για αλληλεγγύη στους αδικημένους και ευάλωτους όλου του κόσμου.

Κανείς ποτέ δεν ξέρει αν και πότε είναι αργά.

Πόλεμοι στη Γάζα και στην Ουκρανία, αλλά και  «πόλεμος κατά της φύσης»: «ο κόσμος μας εισέρχεται σε μια εποχή χάους». Είναι λόγια του Αντόνιο Γκουτιέρες από την παρουσίαση των προτεραιοτήτων για το 2024  στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.Σταχυολογούμε ορισμένα ακόμη:

«παράλληλα με τον πολλαπλασιασμό των συγκρούσεων, οι παγκόσμιες ανθρωπιστικές ανάγκες βρίσκονται σε επίπεδο ρεκόρ αλλά οι χρηματοδοτήσεις δεν συνεχίζονται»

«Υπάρχει τόσος θυμός και μίσος και θόρυβος στον κόσμο σήμερα. Κάθε μέρα, και με την παραμικρή ευκαιρία, είναι σαν πόλεμος (…). Πόλεμοι λέξεων. Πόλεμοι για εδάφη. Πόλεμοι πολιτισμών»

«Η ανθρωπότητα ξεκίνησε έναν πόλεμο που δεν μπορούμε παρά να χάσουμε: τον πόλεμό μας κατά της φύσης»

«Η τεχνητή νοημοσύνη δημιουργεί ήδη κινδύνους που σχετίζονται με την παραπληροφόρηση, την ιδιωτικότητα, τις προκαταλήψεις. Η τεχνητή νοημοσύνη θα επηρεάσει όλη την ανθρωπότητα, επομένως χρειαζόμαστε μια καθολική προσέγγιση»

Αυτά δεν είναι αόριστη κινδυνολογία. Είναι η προβλεπόμενη εξέλιξη με   βάση τη σημερινή κατάσταση, τους ανταγωνισμούς και τις περίπλοκες συγκρούσεις στον πλανήτη. Καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι λέει  ο Γεν. Γραμματέας του ΟΗΕ. Νιώθουμε τη γενικευμένη ανασφάλεια και μας τρομάζουν οι συνέπειές της στη συμπεριφορά των ανθρώπων. Οι προσπάθειες αιώνων όλων αυτών που αγωνίστηκαν για δικαιοσύνη, και ειρηνική συμβίωση επάνω στον πλανήτη μας φαίνονται μάταιες και αναποτελεσματικές.

Όμως όσο ζούμε τίποτα δεν έχει τελειώσει. Υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν συνάνθρωποι και κινήματα που παλεύουν να δείξουν τον άλλο δρόμο για ένα καλύτερο  μέλλον της ανθρωπότητας. Και το κάνουν απλά γιατί αυτό δίνει το επιθυμητό νόημα στη ζωή τους.

Όπως ο Edgar Morin που στα εκατό του χρόνια γράφει ακόμα και μας προτρέπει  «να αλλάξουμε δρόμο». Στην εισαγωγή του βιβλίου του  « Ο ΔΡΟΜΟΣ για το μέλλον της ανθρωπότητας» γράφει: «Έχω απόλυτη συναίσθηση πως η δυνατότητα να αλλάξουμε δρόμο γίνεται ολοένα και πιο απίθανη…. Διαισθάνομαι λοιπόν ότι το απίθανο στο οποίο αφιερώνομαι, κινδυνεύει να γίνει αδύνατο.  Αλλά έστω και αν ο «Τιτανικός» ναυαγήσει, ίσως ένα μπουκάλι ριγμένο στη θάλασσα καταφέρει να φτάσει στις ακτές ενός κόσμου όπου όλα θ’ αρχίσουν ξανά.  Κανείς ποτέ δεν ξέρει αν και πότε είναι αργά.»

Τούτο δω το περιοδικό θα προσπαθήσει να μας φέρει  το λόγο αυτών των ανθρώπων και των κινημάτων και όχι μόνο .

Δεν μπορούμε να παραμένουμε απαθείς. Οφείλουμε να δώσουμε χώρο στη σκέψη, τον προβληματισμό, τον διάλογο που αμφισβητεί τα στερεότυπα και αναζητά το νέο, το αναγκαίο για το σήμερα.  Αν τυχόν ένα- δυο πράγματα  που θα κατατεθούν εδώ επηρεάσουν θετικά κάποιες σκέψεις,  θα νιώσουμε ότι αυτή η μικρή προσπάθεια έχει για μας κάποιο νόημα.