Ο ορθολογισμός του 18ου αιώνα που ανέτρεψε δεισιδαιμονίες και θρησκευτικούς δογματισμούς και απετέλεσε τη βάση του ιστορικού υλισμού και του επιστημονικού σοσιαλισμού, δυστυχώς σήμερα είναι η βάση του ανάλγητου αλγοριθμικού καπιταλισμού
Δυστυχώς η τραλαλά Αριστερά εξακολουθεί να προβάλει τον ορθό λόγο στην πολιτική της, εξοβελίζοντας φαντασία, όνειρα, και επαναστατικό όραμα.
Σημαία των απανταχού Φιλελέ και Τραλαλά είναι ο ορθός λόγος,
ο εξορθολογισμός της οικονομίας και το κοστολογημένο κοινωνικό πρόγραμμα.
Helas, για μια πολιτική αντίστασης και ανατροπής θα πρέπει να καταθέσεις
προϋπολογισμό και κοστολόγιο σε μια ηλεκτρονική πλατφόρμα του κοινοβουλίου.
Είχε πει ο Λορέντζος Μαβίλης ότι δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις
αλλά χυδαίοι άνθρωποι.
Υπάρχουν μόνο χυδαίοι αριθμοί που θα δούμε αν σημάνουν και το τέλος της Ιστορίας
Ελλάς, helas το όνομά σου.
——————————————–
Η εξέλιξη του ανθρώπου:
HOMO EURECTUS – HOMO SAPIENS – HOMO NEANDERTHAL –
HOMO GRO MAGNON – HOMO SEKSUEL.
Γράφτηκε από τον Τουρχάν, αγωνιστή της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας
και των ανθρώπινων Δικαιωμάτων στην Τουρκία.
——————————————–
Δυστυχώς η ανατροφή μου δεν μου επιτρέπει να επαινώ
ζωντανούς και να κριτικάρω πεθαμένους. Το αντίθετο…
Γι’ αυτό οι αγαπητοί μου φίλοι
ας κάνουν υπομονή.
——————————————–
Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
Αλλά εμείς τιμούμε τα πρώτα,
όταν τα στερνά δεν τιμούν τον τεθνεώτα.
Για τον Δημήτρη Βουνάτσο…
——————————————–
Ζωόφιλος ή φιλόζωος είναι ο όρος που αποδίδει καλύτερα
την ιδιότητα του φίλου των ζώων;;;;;
Ένας εξ αυτών είμαι και εγώ αλλά πλήρως αναρμόδιος να απαντήσω.
Περιμένω την απάντηση από τους κατ’ εξοχήν αρμοδίους
Μάκη Αξιώτη και Παναγιώτη Σκορδά.
Ο εις ως φυσιοδίφης, ο έτερος ως φιλόλογος
——————————————–
Παιχνίδι λέξεων είναι…
Μας είπαν «λαϊκιστές»
Μας χωροθέτησαν σε «άνω και κάτω πλατείες»
Μας χλεύασαν «Πουτινάκια»
Είναι οι άνθρωποι που ξέχασαν τις λέξεις «καπιταλισμός» και ιμπεριαλισμός»
Λες και δεν υπάρχουν.
Αντικατέστησαν την «Ευρώπη» με την «Ευρωπαϊκή Ένωση»
Η «Παλαιστίνη» έγινε «Λωρίδα της Γάζας»
Η «δραχμή» έγινε «ευρώ»
Ο «πόλεμος του οπίου» έγινε «σπάνιες γαίες»
Οι «αποικιοκράτες» έγιναν «Ε.Ε»
Παιχνίδι λέξεων είναι…
Μιλούμε «την Οργουελική Νεογλώσσα»
Το νου σας ρεμάλια…
Τα ρεμάλια δε θα γίνουν ποτέ ήρωες….
——————————————–
Χωρίς λίγα όνειρα
Χωρίς λίγη φαντασία
Δεν θα υπήρχαν επαναστάτες
Δεν θα υπήρχε Ιστορία
——————————————–
Έχει θέσει , λέει, υποψηφιότητα για μια χηρεύουσα
Έδρα της Ακαδημίας Αθηνών.
Την έδρα που κατείχε η αείποτε χήρα Κική Δημουλα.
Δηλαδή η ποίηση της Κικής Δημουλά
Θα παραδώσει την έδρα της στην ποίηση του κ. Δημήτρη Νικορέτζου
Ουδεν μεμπτόν……
Και μετά η έδρα του κ. Νικορετζου
Θα παραδοθεί στην κ. Πέρθα Καλέμη!!!!
——————————————–
Κι εγω που νόμιζα ότι μαζί με τον Περικλή Μαυρογιάννη
Με αφορμή τη δικαίωση του αγώνα για την παραλία της Ερεσού, ας ξανασκεφθούμε και πάλι το ζήτημα των «κοινών» αγαθών (commons)
Ο Ιουστινιάνειος Κώδικας(Corpus Juris Civilis, 6ος αιώνας, 529), που αποτελεί κωδικοποίηση των διάσπαρτων κειμένων του ρωμαϊκού δικαίου, διακρίνει τα εκτός συναλλαγής (res extra patrimonium) από τα κοινά τοις πάσι (res omnium communes): «Φυσικώ τω νόμω, αυτά είναι τα κοινά σε όλους πράγματα –ο αέρας, το νερό, η θάλασσα και κατά συνέπεια οι ακτές των θαλασσών (IΙ,i,1)…τα ποτάμια και τα λιμάνια (IΙ,i,2), τα δημόσια κτήρια, τα θέατρα, οι ιππόδρομοι, τα μνημεία (IΙ,i,6)…τα ιερά, καθαγιασμένα και θρησκευτικού περιεχομένου πράγματα IΙ,i,7)».
Η έννοια των κοινών επανεμφανίζεται σαν αντικείμενο διαμάχης και προβληματισμού κατά τον 13ο αιώνα στην Αγγλία με το κίνημα των «περιφράξεων» (enclosures), την ιδιωτικοποίηση των κοινόχρηστων δασικών, λιβαδοπονικών και αγροτικών εδαφών, που διαρκεί μέχρι τον 19 αιώνα, όταν δημιουργείται πλέον η κρατική ιδιοκτησία. Τα κοινόχρηστα εδάφη παρείχαν βοσκότοπους στις τοπικές χωρικές κοινότητες, ξυλεία και πέτρα για τις οικοδομές, φρύγανα για θέρμανση και θηράματα, πτηνά, ψάρια και ξηρούς καρπούς για τροφή.
Οι περιφράξεις αναίρεσαν τον τρόπο αυτό ζωής των φτωχότερων αγροτών και οδήγησαν στην αποψίλωση των εδαφών, τη δημιουργία αγροκτημάτων για ενοικίαση και την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, ενισχύοντας έτσι τη διαδικασία της βιομηχανοποίησης, αλλά και την εξαθλίωση των ακτημόνων πλέον αγροτών, οι οποίοι μεταξύ του 1628 και 1631 στασίασαν επανειλημμένα καταστρέφοντας τις περιφράξεις . Το εθιμικό δίκαιο της χρήσης των κοινών εδαφών αντικαταστάθηκε πλέον από τους νόμους της ιδιωτικής ιδιοκτησίας (private property). Η λατινική, άλλωστε, ρίζα της λέξης private (ιδιωτικός/ή/ό) σημαίνει στερώ (deprive). Η πολιτική αυτή της περίφραξης και της αποδάσωσης συνεχίστηκε αργότερα σε όλες τις βρετανικές αποικίες.
Από τη δεκαετία του 1980 αναδύεται και πάλι το ζήτημα των κοινών, με τις οικονομικές έρευνες των οπαδών της νεοθεσμικής θεώρησης(institutionalists) ‐με επικεφαλής την Elinor Ostrom, Νόμπελ 2009‐ προκειμένου να αντιμετωπιστεί το δεύτερο στην ιστορία κίνημα «περιφράξεων» που αφορά πλέον τις εφευρέσεις/ανακαλύψεις, τα νέα πνευματικά δικαιώματα, τις οικολογικές υπερβάσεις, την ανεξέλεγκτη υπερσυγκέντρωση του πλούτου και ό,τι αυτά συνεπάγονται για την πλειοψηφία των μελών της κοινωνίας.
Ο όρος «δημόσια αγαθά» αποτελεί όρο της οικονομικής και αναφέρεται στους πόρους που ΔΕΝ «περιφράσσονται» προκειμένου να μετατραπούν σε ιδιωτικές ιδιοκτησίες και να εμποδίζεται η χρήση τους από το κοινό (π.χ. δημόσιοι κήποι, βιβλιοθήκες, πλατείες, ακτές). Ωστόσο, κατά τους οικονομολόγους, η δημιουργία και διαχείριση των «δημόσιων αγαθών» επαφίεται στο κράτος και μόνο σε αυτό, ως εξαίρεση στον κανόνα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Ο προηγούμενος αυτός ορισμός «αποκλείει [από την έννοια] το ρόλο της αμοιβαίας βοήθειας, της συνεργασίας και των διαπροσωπικών κοινωνικών σχέσεων». Διότι η έννοια των κοινών δεν αποτελεί απλώς μια συλλογή αντικειμένων ή πόρων, αλλά εμπεριέχει και τη διάσταση της συλλογικής/κοινοτικής συμμετοχής, διαχείρισης σε μια προοπτική χρήσης και όχι ιδιοποίησης. Πιο συγκεκριμένα: Αμοιβαιότητα είναι η μορφή κοινωνικότητας που καθιστά εφικτή τη συνεταιρική ζωή. Όταν η αμοιβαιότητα εκφράζεται με την προμήθεια αγαθών και υπηρεσιών στα μέλη της κοινότητας προκύπτει ατό που αποκαλούμε κοινωνική οικονομία.
Ο ορισμός των Κοινών είναι αρκετά ευρύς, όπως και της αγοράς. Η αγορά έχει πολλές μορφές ο πάγκος της λαϊκής αγοράς,/ ένα κατάστημα οικιακών συσκευών,/ένα εστιατόριο, / μια χρηματοπιστωτική αγορά/ ή πιο αφηρημένα, ο εικονικός χώρος στον οποίο λειτουργούν οι δυνάμεις της προσφοράς και ζήτησης/ ή ακόμη ένας κοινωνικός μηχανισμός (το αόρατο χέρι του Άνταμ Σμιθ). Είναι μια πολιτισμική κατασκευή προκειμένου να μιλήσουμε για κάποιες κοινωνικές δραστηριότητες που έχουν κάποια κοινά γνωρίσματα (πωλητής, αγοραστής, ανταλλαγή χρήματος κλπ).
Κατά τον ίδιο τρόπο τα κοινά περιλαμβάνουν ένα ευρύτατο φάσμα πραγμάτων (διαχείριση υδάτινων πόρων, λογισμικά ανοικτού κώδικα, έργα χωρίς πνευματικά δικαιώματα, ελεύθερα πάσης φύσεως περιοδικά, δημοτικές ή άλλες γιορτές κλπ). Αν και δεν υπάρχει ένας ενιαίος ορισμός για τα «κοινά», υπάρχουν κοινές αρχές που τα διέπουν, όπως:
➢ η οργάνωση από τα κάτω, ➢ η δικαιοσύνη για τα μέλη τους
➢ η ισότητα
➢ η συμπεριληπτικότητα (η συμπερίληψη των εκάστοτε αποκλεισμένων)
➢ η τάση για διατήρηση των πόρων (βιωσιμότητα και αειφορία) και της ίδιας της κοινότητας.
Τα Κοινά δημιουργούνται, ότανμιαομάδα ανθρώπων αποφασίζει να διαχειριστεί συλλογικά και για συλλογικό όφελος έναν πόρο. Ιστορικά, οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι αντιλαμβάνονταν τα Κοινά απλώς ως πόρους χωρίς ιδιοκτησία. Δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι πρόκειται για ένα κοινωνικό σύστημα, ότι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων –ηθικές, συναισθηματικές, πολιτισμικές ή πνευματικές– είναι εξίσου σημαντικές με τη διαχείριση ή τη διανομή ενός πόρου. Πρόκειται για μια διαφορετική νοοτροπία, μια διαφορετική επιστημολογία, αν θέλουμε να το δούμε από φιλοσοφική σκοπιά, για την κατανόηση των πραγμάτων και τις πρακτικές των ανθρώπων
Σήμερα η έννοια των κοινών περιλαμβάνει όχι μόνο φυσικούς πόρους (γη, νερό, αέρας, βιοποικιλότητα..) αλλά και τους ανοικτούς προς όλους πολιτισμικούς πόρους, όπως είναι:
➢ η παραδοσιακή και ιθαγενής γνώση,
➢ η πληροφορία,
➢ τα λογισμικά ανοικτού κώδικα (ελεύθερα λογισμικά),
➢ τα δημιουργικά έργα (λογοτεχνία, μουσική, φωτογραφία κ.ά. )
➢ τους ζωντανούς οργανισμούς (πατεντοποίηση γονιδίων, σπόρων, φαρμακευτικών φυτών φύσης
H Elinor Ostrom διακρίνει οκτώ βασικές Αρχές Διαχείρισης των Κοινών:
1. Σαφής οριοθέτηση της ομάδας που διαχειρίζεται τα κοινά (κοινωνοί) 2. Προσαρμογή των κανόνων χρήσης των κοινών αγαθών στις τοπικές ανάγκες και συνθήκες 3. Όσοι ακολουθούν τους κανόνες να μπορούν να αλλάζουν τους κανόνες. 4. Τα δικαιώματα που απορρέουν από τους κανόνες να γίνονται σεβαστοί από τις εκτός κοινότητας αρχές.
5. Να υπάρχει σύστημα λογοδοσίας και να είναι όλοι υπόλογοι έναντι της κοινότητας. 6. Να υπάρχει κλιμάκωση των ποινών για όσους δεν τηρούν ή παραβιάζουν τους κανόνες. 7. Να παρέχονται προσιτά μέσα επίλυσης των διαφορών. 8. Ευθύνη για τη διαχείριση των κοινών πόρων από τα κατώτερα μέχρι τα ανώτερα συνδεόμενα επίπεδα και
γενικά των προϊόντων τους.
Συμπερασματικά, τα κοινά είναι:
Ένα κοινωνικό σύστημα μακροπρόθεσμης διαχείρισης των πόρων
Ένα αυτοοργανωμένο σύστημα κατά το οποίο οι κοινότητες διαχειρίζονται τους πόρους τους ανεξάρτητα (ή με μικρή εξάρτηση) από το κράτος και την αγορά
Ένα σύστημα που δεν ορίζεται απλώς από τους όποιους πόρους, αλλά και από μια συγκεκριμένη κοινότητα και τους κανόνες, αξίες και νόρμες που θέτουν οι ίδιοι οι «κοινωνοί»
Ένα σύστημα που στηρίζεται στο «από κοινού πράττειν» προς συλλογικό όφελος· πρακτικές επινοούνται κατά κύριο λόγο τοπικά κατά πόρο
Ένα σύστημα οικονομικό που στοχεύει στη χρήση και όχι στην ιδιοποίηση
Ένα σύστημα που συντηρεί, πολλαπλασιάζει και μεταβιβάζει στις επόμενες γενεές το συλλογικό τοπικό πλούτο (φυσικοί πόροι, υποδομές, γνώσεις, έρευνα και παραδόσεις)
Ένα σύστημα ανοιχτό που δυνητικά μπορεί να αφορά οποιονδήποτε πόρο
Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους για όλο τον πλανήτη είναι η νέα μορφή λεηλάτησης, η νέα περίφραξη των κοινών: η οικειοποίηση και εμπορευματοποίηση των κοινόχρηστων πόρων με στόχο το ιδιωτικό κέρδος. Υπάρχουν πόροι οι οποίοι επείγει να τους διαχειριστούν οι συλλογικότητες ως κοινά: Νερό, ατμόσφαιρα, θάλασσες, γενετική γνώση, βιοποικιλότητα, διαδίκτυο, τεχνική νοημοσύνη. Υπολογίζεται ότι δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη εξαρτώνται από τα κοινά για την επιβίωσή τους (δάση, νερό, θηράματα, λιβάδια, ακτές, ιχθυότοποι…). Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε τις κοινότητες των πόλεων, των πανεπιστημίων, του διαδικτύου (μοίρασμα των γνώσεων).
Η διαχείριση των κοινών είναι μια πρακτική που μπορεί να ενισχύσει γενικότερα την αριστερά, να προωθήσει τη δική της ατζέντα κάτω, μάλιστα, από τις ιδιόρρυθμες για την αριστερά σημερινές συνθήκες (μνημόνια, επιτροπείες, άνοδος ακροδεξιάς, κλπ), ακριβώς διότι δεν βρίσκεται άμεσα στο στόχαστρο του νεοφιλελευθερισμού ο οποίος, κατά κάποιο τρόπο, συνυπάρχει με αυτές τις μορφές κοινωνικο-οικονομικής πρακτικής. Ζητούμενο είναι και η πίεση προς την κατεύθυνσης της καθιέρωσης νομικών, κοινωνικών και θεσμικών κανόνων που θα προωθούν τη διαχείριση των κοινών και την προστασία των πόρων. Απαιτούνται, επομένως, νέες μορφές διαχείρισης των κοινών αλλά και μια μορφή συντονισμού και ομοσπονδοποίησης σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Στην περίπτωση της Ελλάδας υπάρχει και ένα επιπλέον σημαντικό ζητούμενο: πώς θα πεισθούν (κυρίως οι νεότεροι) να προσχωρήσουν στην οργάνωση τέτοιων σχημάτων, πώς δηλαδή θα αλλάξουν οι παλιές νοοτροπίες που συνδέονται με αποτυχημένες μορφές συλλογικής δράσης .
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Ενδεικτική Βιβλιογραφία Bollier, David, 2016, Κοινά: Μια Σύντομη Εισαγωγή, Angelus Novus, Αθήνα. Συλλογικό, 2016, Κοινά Αγαθά και Κοινωνικά Κινήματα, Εκδόσεις των Συναδέλφων, Αθήνα
Βομβάρδισαν το πλοίο που το λέγαν «conscience», δηλαδή συνείδηση. Ένα μικρό πλοίο που θα μετέφερε μια διεθνική ομάδα ακτιβιστών και λίγα τρόφιμα για τους αποκλεισμένους και ήθελε να φτάσει στη Γάζα για συμπαράσταση στους Παλαιστίνιους και αντίδραση στην ανελέητη γενοκτονία που εφαρμόζει το κράτος του Ισραήλ.
Ήταν ακριβώς ένας βομβαρδισμός της συνείδησής μας που τελευταία βομβαρδίζεται συστηματικά. Οι απώλειες είναι σε ενσυναίσθηση﮲ όλο και λιγότερο συναισθανόμαστε το δράμα των άλλων, όλο και περισσότερο αντιλαμβανόμαστε τους αιματηρούς πολέμους σαν να είμαστε θεατές ή και οπαδοί σε αθλητικές συναντήσεις.
Οι προσπάθειες της ανθρώπινης κοινωνίας, μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, να περιφρουρήσει την ανθρωπιά, πηγαίνοντας προς έναν κόσμο πιο δίκαιο, εξανεμίζονται μπροστά στα μάτια μας. Ανθρώπινα δικαιώματα, διεθνές δίκαιο, διεθνείς συνθήκες καταπατούνται καθημερινά και η αναξιοπιστία αναδεικνύεται βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους. Τόσες καταστροφές, τόσες θυσίες, τόσοι αγώνες, τόσες διαβουλεύσεις για να φτάσουμε να συνομολογήσουμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι μερικούς στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς και σχέσης μεταξύ ανθρώπων και εθνών και φτάσαμε τώρα να αντιληφθούμε ότι ήταν λόγια για να κάνουμε τις δουλειές μας και ότι θα αγνοούνται όταν δεν βολεύουν αυτόν που έχει την ισχύ για να επιβάλλει το κοντόθωρο συμφέρον του, κι ας είναι καταστροφικό για την ανθρωπότητα.
«Αν αυτό είναι ο άνθρωπος». Αυτή είναι η φράση που αυθόρμητα έρχεται στη σκέψη αυτές τις ώρες και ταυτόχρονα μας προβληματίζει γιατί γράφτηκε από τον Πρίμο Λέβι το 1947,για τις φρικαλεότητες των ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης εναντίον των Εβραίων και σήμερα ανασύρεται από ανάγκη να εκφραστεί η απάνθρωπη γενοκτονία που κάνουν στη Γάζα οι στρατοκράτες της Ισραηλινής κυβέρνησης. Πώς αυτοί που έχουν υποστεί αυτές τις διώξεις επί πολλούς αιώνες και ένα ολοκαύτωμα από τους ναζί και έχουν πει ποτέ πια, φτάνουν τώρα να εφαρμόζουν ενάντια σ΄ έναν άλλο λαό, μεθόδους που θυμίζουν όλα αυτά ;
Και γιατί οι ανά τον κόσμο ακροδεξιοί και φασίστες που ήταν πάντα εχθροί οτιδήποτε εβραϊκού, τώρα είναι ακραιφνείς υποστηρικτές και σύμμαχοι στη γενοκτονία των Παλαιστινίων;
Μόνη προστασία των συνειδήσεων από τον ανελέητο βομβαρδισμό η διαρκής εγρήγορση, η σωστή πληροφόρηση και αγώνας για αλληλεγγύη στους αδικημένους και ευάλωτους όλου του κόσμου.
Συνέντευξη με το μέλος του Στόλου Ελευθερίας, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Τάκη Πολίτη.
Τη συνέντευξη πήραν η Ζωή Γεωργούλα και η Ιωάννα Δρόσου.
Δώσε μας μια εικόνα της κατάστασης την παρούσα στιγμή.
Το επιβατηγό καράβι Conscience φορτωμένο με ανθρωπιστική βοήθεια, είχε αποπλεύσει από την Τυνησία, τον τελευταίο σταθμό που είχε κάνει για να εφοδιαστεί με καύσιμα, με προορισμό τη Γάζα. Επρόκειτο να πλεύσει ως τα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Μάλτας, όπου οι ακτιβιστές που είχαμε συγκεντρωθεί εδώ στη Μάλτα, θα μετεπιβιβαζόμασταν προσεγγίζοντας με νοικιασμένα πλεούμενα, αφού θα είχαν προηγηθεί όλες οι τυπικές διαδικασίες του immigration office. Στο καράβι βρίσκονταν ήδη δώδεκα μέλη πληρώματος και έξι ακτιβιστές τουρκικής εθνικότητας. Λίγες ώρες πριν συμβεί η μετεπιβίβαση, το βράδυ της Πρωτομαγιάς, συνέβη η επίθεση, από την οποία προκλήθηκαν ευτυχώς μόνο υλικές ζημιές. Έχει καταγραφεί από τα σχετικά καταγραφικά συστήματα ότι, για αρκετές ώρες και λίγο πριν το χτύπημα, ισραηλινό στρατιωτικό αεροσκάφος Ηercules υπερίπτατο στην περιοχή. Μάλιστα ενώ πέρασε και από τον ελληνικό εναέριο χώρο, δεν γνωρίζουμε ότι ακολουθήθηκαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες.
Ειρήσθω εν παρόδω, το καράβι έφερε σημαία της Δημοκρατίας του Παλάου. Την Πρωτομαγιά το μεσημέρι, το Παλάου απέσυρε τη σημαία του. Η δική μου γνώση, με βάση και την εμπειρία μου, λέει ότι δεν είναι σύνηθες, το λιγότερο, να αποσύρεται σημαία εν πλω. Η συγκεκριμένη σημαία σήμαινε ότι, βάσει των συμφωνιών μεταξύ κρατών, αν χτυπηθεί πλοίο με σημαία Παλάου, οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες να αναλάβουν την υπεράσπισή του. Επομένως αν χτυπιόταν με ισραηλινό drone αυτό το πλοίο, οι ΗΠΑ θα έπρεπε να χτυπήσουν το Ισραήλ. Καταλαβαίνουμε ότι αυτό αποτελεί σενάριο μάλλον επιστημονικής φαντασίας.
Το Σάββατο 3 Μαΐου προσεγγίσαμε το Conscience με δύο νοικιασμένα σκάφη, σε απόσταση 50-60 μέτρων, αφού οι εντολές που είχαν πάρει τα δύο σκάφη από το μαλτέζικο λιμεναρχείο δεν τους επέτρεπαν να προσεγγίσουν περισσότερο. Μάλιστα εμφανίστηκε και οπλισμένο σκάφος του λιμενικού, το οποίο έκανε συστάσεις στους καπετάνιους και ρώτησε τις δικές μας εθνικότητες. Υπήρχε δηλαδή εχθρικό κλίμα από την πλευρά των αρχών της Μάλτας. Αυτό το κλίμα υποτίθεται ότι ανατράπηκε με δηλώσεις του Μαλτέζου πρωθυπουργού την επόμενη μέρα. Λέω υποτίθεται διότι δεν τηρήθηκαν οι δηλώσεις αυτές σε όλες τις πτυχές τους, αφού με βάσει αυτές προβλεπόταν ελλιμενισμός του Conscience στη Μάλτα, πράγμα που δεν επετράπη. Μάλιστα τους έξι ακτιβιστές τους πήραν άρον άρον με τρόπο που προσομοιάζει σε απέλαση. Τους επιβίβασαν σε πτήση της Τurkish Airlines την οποία καθυστέρησαν για να τους επιβιβάσουν. Ενώ προσπάθησαν με κάθε τρόπο εμείς να μην έρθουμε σε επαφή μαζί τους και εν τέλει τους συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί τους για δύο λεπτά.
Οι κυβερνήσεις δεν έχουν πάρει θέση απέναντι σε αυτήν την επίθεση ούτε έχει αποσαφηνιστεί από πού και με ποιανού εντολή εκκίνησαν τα drones που χτύπησαν το καράβι. Παρότι έχει διατυπωθεί και έκκληση από την πλευρά σας για να πάρουν θέση οι κυβερνήσεις.
Πέρα από τη δική μας έκκληση, είναι –θα έπρεπε να είναι– αυτονόητο ότι, εφόσον δέχεται επίθεση ένα μη πολεμικό πλοίο ευρισκόμενο σε διεθνή ύδατα στη Μεσόγειο, φορτωμένο με ανθρωπιστική βοήθεια, στο οποίο επρόκειτο να επιβιβαστούν πολίτες ευρωπαϊκών χωρών, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όφειλαν να πάρουν θέση. Μάλιστα τη στιγμή που υπάρχουν δημοσιεύματα κυβερνητικού επιπέδου από το Ισραήλ με τα οποία αναλαμβάνει την ευθύνη για το χτύπημα. Αντ’ αυτού, όταν στο ευρωκοινοβούλιο έβαλαν το θέμα προς συζήτηση οι ευρωομάδες της Αριστεράς και των Πρασίνων, απορρίφθηκε πριν καν μπει σε συζήτηση.
Ποια είναι τα επόμενα βήματα;
Το καράβι δεν μπορεί να επισκευαστεί εύκολα και άμεσα. Η αξιοποίηση αυτού του σκάφους για συνέχιση της ανθρωπιστικής αποστολής δεν είναι εφικτή. Χρειάζεται να γίνει κατανοητό ότι το καράβι αυτό δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα. Ακόμα κι αν φτάναμε στη Γάζα, δεν θα μπορούσαμε να θρέψουμε 2,2 εκατ. ανθρώπους που λιμοκτονούν, αφού από τις 2 Μαρτίου το Ισραήλ δεν επιτρέπει ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Ο στόχος ήταν να επιτευχθεί μια αφύπνιση συνειδήσεων, εξ ου και το όνομά του. Συνεπώς η αποστολή έχει ολοκληρωθεί. Αυτό που πρέπει επειγόντως να γίνει είναι να κινητοποιηθεί η διεθνής κοινότητα. Δεν μιλάμε για πολιτικές λύσεις. Μιλάμε για το ανθρωπιστικό επίπεδο. Πρέπει επειγόντως να πάψει η ανθρωπιστική καταστροφή που πραγματοποιείται εις βάρος του λαού της Γάζας.
Ο ΟΗΕ έχει κάνει επείγουσα έκκληση ήδη εδώ και περίπου τρεις εβδομάδες. Την Κυριακή ωστόσο το Ισραήλ ανακοίνωσε ότι μέχρι τις 15 Μαΐου θα έχει ολοκληρώσει την κατοχή στη Γάζα που ουσιαστικά ισοδυναμεί με γενοκτονία.
Ντρέπομαι να λέω ότι είμαι Ευρωπαίος. Δεν είναι μόνο η ευθύνη των κυβερνήσεων. Οι λαοί πρέπει να κινητοποιηθούν. Μόνο από ανθρωπιστική σκοπιά. Η αφωνία είναι ηθική κατάπτωση για την Ευρώπη. Υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, και ένα λάθος στρατηγικής, η διαμαρτυρία και η πίεση δεν πρέπει να απευθύνεται μόνο στο Ισραήλ αλλά και στις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών.
Για φανταστείτε να συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στον πόλεμο στην Ουκρανία: Να κινούταν ένα κονβόι ανθρωπιστικής βοήθειας προς τον ουκρανικό λαό και η Ρωσία να το χτυπούσε. Τι θα είχε ενεργοποιήσει μια τέτοια πράξη; Για τη Γάζα γιατί σιωπά η Ευρώπη;
Μια τρομοκρατική ομάδα που θέλει να αυτοαποκαλείται κράτος του Ισραήλ κουρελιάζει όλους τους νόμους διεθνούς δικαίου και τους ευρωπαϊκούς οργανισμούς και το παρακολουθούμε αδρανείς να διαπράττει γενοκτονία;
Ο συγγραφέας Εντουάρ Λουί ερωτήθηκε αν πιστεύει ότι κάποιος που δεν έχει το δικό του βίωμα της ομοφοβίας θα μπορούσε να ανεβάσει μια θεατρική διασκευή ενός από τα βιβλία του. Στην απάντησή του επιχειρηματολογεί ενάντια σε μια περιοριστική αντίληψη της ταυτότητας ως ιδιοκτησίας που ανήκει σε κάποιους από εμάς.
Εχθές, ένας σκηνοθέτης θεάτρου που ήθελε να ανεβάσει μια διασκευή ενός από τα βιβλία μου μού έγραψε. Είπε ότι δεν ήταν βέβαιος αν είχε το δικαίωμα να πει την ιστορία μου, αφού είναι στρέιτ ενώ εγώ είμαι ένας ομοφυλόφιλος που γράφει για την ομοφυλοφιλία. Ορίστε τι απάντησα -και σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να το μοιραστώ μαζί σας, να πω άπαξ και διά παντός τι νομίζω για αυτά τα ερωτήματα.
1. Έχεις πάντοτε το δικαίωμα να κάνεις ό,τι θελήσεις και κανείς άλλος δεν μπορεί να σου πει τι μπορείς και τι δεν μπορείς να κάνεις. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι αριστεροί αλλά τραβάνε μια γραμμή ανάμεσα στο ποιος έχει δικαίωμα να μιλήσει και ποιος πρέπει να το βουλώσει είναι στην πραγματικότητα δεξιοί.
2. Η εμπειρία δεν είναι αλήθεια. Μπορεί να είναι μια πηγή της αλήθειας, μπορεί να βοηθήσει, αλλά δεν αποτελεί ποτέ εγγύηση. Στη ζωή μου είδα ομοφοβικούς ομοφυλόφιλους, συνάντησα κάποιους μη λευκούς ρατσιστές και κάποιες μισογυνικές γυναίκες. Η εμπειρία δεν προστατεύει κανέναν από τις ιδεολογίες. Συνεπώς, το ερώτημα δεν είναι ποτέ ποιος μιλάει αλλά τι είναι αυτό που λέει. Το θέμα είναι το περιεχόμενο του λόγου. Το ερώτημα είναι το εξής: Λες κάτι που βοηθά τους ομοφυλόφιλους ή κάτι που τους προσβάλει; Λες κάτι που μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης ή κάτι που τους κάνει λιγότερο ορατούς; Λες κάτι που τους οπλίζει ή κάτι που αναπαράγει την εκμετάλλευσή τους;
3. Οι άνθρωποι που σκέφτονται την ταυτότητα ως κάτι που ανήκει μόνο σε μια ομάδα ανθρώπων είναι καπιταλιστικοί. Αποτελούν μέρος της καπιταλιστικής καταπίεσης. Ομιλούν για την ταυτότητα σαν να είναι κάποια μικρή ιδιοκτησία -το σπίτι μου, το αυτοκίνητό μου, το πορτοφόλι μου, η ταυτότητά μου, η κουιριά μου. Αυτό είναι λάθος. Η ταυτότητά μου δεν μου ανήκει. Ανήκει σε σένα στον ίδιο βαθμό που ανήκει και σ’ εμένα. Η ομοφυλοφιλία μου δεν είναι κάτι που μου ανήκει, συνεπώς μπορεί ο καθένας να ομιλεί γι’ αυτήν -και πάλι, το ερώτημα είναι τι λένε γι’ αυτήν οι άνθρωποι και όχι ποιος μιλάει.
4. Δεν πιστεύω στην ιδέα του σφετερισμού γιατί δεν πιστεύω στην ιδιοκτησία. Και σε κάθε περίπτωση, προτιμώ να ζω σε μια κοινωνία κλεφτών παρά σε μια κοινωνία ιδιοκτητών. Και αγαπώ τον Ζαν Ζενέ περισσότερο από τον Στιβ Τζομπς. (Γνωρίζω φυσικά ότι οι ιδιοκτήτες, ιστορικά, έγιναν ιδιοκτήτες διότι έκλεψαν. Υπάρχει λοιπόν μια σύνδεση ανάμεσα στα δύο, μια σύνθετη σύνδεση. Αλλά τα συμβολικά αγαθά, όπως η γλώσσα, δεν λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν τα χρήματα ή η γη. Αν πάρω πενήντα ευρώ από εσένα ή αν σου πάρω τη γη, δεν τα έχεις πια. Αν όμως πάρω την ιστορία σου, την έχεις ακόμη. Η γλώσσα δεν είναι κάτι που μπορείς να κόψεις σε κομμάτια, σε αντίθεση με τα υλικά αντικείμενα είναι κάτι που πολλαπλασιάζεται. Για τον λόγο αυτό, στο πεδίο της τέχνης και της λογοτεχνίας οι ηττημένοι της ιστορίας είναι πάντοτε οι νικητές. Εκείνοι που αποστερήθηκαν τα πάντα είναι εκείνοι που στο τέλος μιλάνε. Εκείνοι είναι που δημιουργούν τα όμορφα πράγματα, γιατί η γλώσσα δεν είναι κάτι που μπορείς να κλέψεις -τουλάχιστον όχι για πάντα. Πάντοτε εκ νέου αναδύεται. Για τον λόγο αυτό, οι μεγαλύτεροι συγγραφείς -ή η συντριπτική τους πλειοψηφία- προέρχονται από καταπιεσμένες πληθυσμιακές κατηγορίες. Για τον λόγο αυτό, οι μεγαλύτεροι συγγραφείς είναι η Τόνι Μόρισον, η Ανί Ερνό, ο Τζέιμς Μπόλντουιν, η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, η Τζαμάικα Κίνκεϊντ, η Γιουν Λι, ο Τας Ο.)
5. Εδώ μιλάμε για θέατρο. Το θέατρο έχει να κάνει με την ομορφιά της αποστέρησης. Όταν διασκευάζεις κάτι για τη ζωή μου, παίρνεις τη ζωή μου, την αποστερούμαι, και αυτό είναι κάτι καλό. Γιατί δεν επέλεξα τη ζωή μου. Δεν επέλεξα να είμαι γκέι, να ανήκω στην εργατική τάξη ή να γεννηθώ σε έναν προκαθορισμένο κόσμο. Επειδή εγώ δεν επέλεξα είναι επίσης ζωτικής σημασίας να έχω και κάποιον άλλον να φροντίζει την ιστορία μου για μένα και στη θέση μου. Θα έπρεπε να έχουμε ένα θεμελιώδες δικαίωμα να μην κουβαλάμε τον πόνο ή τη βία που δεν επιλέξαμε ποτέ, να έχουμε κάποιον άλλον να το κάνει για εμάς. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι προοδευτικοί αλλά μας αναγκάζουν να μιλάμε για όσα βιώσαμε, και μόνο για όσα βιώσαμε, είναι βίαιοι. Θέλουν να τραβήξουμε και με το στόμα μας ό,τι τραβήξαμε ήδη με τα σώματά μας, με τη σάρκα μας, ενάντια στη βούλησή μας. Δεν θέλουν να βγούμε από αυτό. Ρωτήστε γυναίκες που βίωσαν σεξουαλική βία: πολλές από αυτές δεν θέλουν να μιλάνε για αυτό, δεν θέλουν να το ξαναζούν μέσα από την πράξη της ομιλίας, δεν θέλουν να έχουν την ευθύνη γι’ αυτό. Το να έχουν κάποιον να μιλάει εκ μέρους τους είναι μια απελευθέρωση. Για μένα ήταν. Έγραψα ένα βιβλίο για τον βιασμό. Ο Τόμας Οστερμάιερ το διασκεύασε για το θέατρο. Τα τελευταία δύο χρόνια περίπου δεν έχω νιώσει αρκετά δυνατός για να μιλήσω για αυτό το θέμα, με πονάει, οπότε, κάθε φορά που το κάνει ο Τόμας δεν χρειάζεται να το κάνω εγώ. Αυτός είναι ένας θετικός σφετερισμός. Ένα είδος σφετερισμού που αποδίδει σε όσους υποφέρουν το προνόμιο της σιωπής.
6. Αυτό μου θυμίζει τους ανθρώπους που λένε ότι οι γκέι είναι όλο και λιγότερο πολιτικά στρατευμένοι. Άκουσα κάποιον να λέει, πριν από μερικούς μήνες, «Όταν πηγαίνεις στο Pride, βλέπεις όλο και λιγότερους γκέι, τώρα πια θέλουν όλοι να αγοράσουν ένα σπίτι και να πάρουν σκύλο.» Αλλά γιατί θα έπρεπε ο ρόλος των γκέι να είναι να παλεύουν; Γιατί δεν μπορούν άλλοι να παλέψουν στη θέση μας; Έχουμε ήδη υποφέρει τόσο πολύ στη ζωή μας, τόσο συχνά. Γιατί θα έπρεπε να υποφέρουμε ξανά παλεύοντας. Το να παλεύεις είναι εξοντωτικό. Το να παλεύεις προκαλεί πόνο, σε κάνει ευάλωτο, σε κάνει και πάλι στόχο. Η πολιτική προκαλεί εξάντληση, ένταση, άγχος, και εμείς οι γκέι είμαστε ήδη εξουθενωμένοι από τη ζωή μας, από τις ύβρεις που δεχτήκαμε στην παιδική μας ηλικία, από την απόρριψη με την οποία ήρθαμε αντιμέτωποι. Έχουμε ένα θεμελιώδες δικαίωμα να ξεκουραστούμε και, κατά συνέπεια, ένα θεμελιώδες δικαίωμα να έχουμε άλλους ανθρώπους να μιλάνε εκ μέρους μας. Προφανώς, θέλω οι άνθρωποι να παλεύουν. Εγώ παλεύω, προσπαθώ να παλεύω, γράφω -είναι το μόνο πράγμα που κάνω. Αλλά είναι κάτι που θέλω να αποφασίζω, όχι κάτι που μπορούν να μου επιβάλουν άλλοι άνθρωποι λόγω της ταυτότητάς μου. Και αναφέρομαι εδώ κυρίως στην ομοφυλοφιλία μου. Αλλά πιστεύω ότι αυτό που λέω ισχύει και για άλλους ανθρώπους εξ ίσου. Η μητέρα μου είναι μια γυναίκα της εργατικής τάξης, και δεν θέλει να μιλάει για τη φτώχια, δεν θέλει να κάνει πολιτική συζήτηση γύρω από αυτό, είναι υπερβολικά εξαντλημένη από πενήντα χρόνια ζωής στη φτώχια. Στο εργατικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα, οι άνθρωποι συχνά έλεγαν ότι τα αριστερά κόμματα τους αγνοούσαν -«Κανείς δεν μιλάει για εμάς.» Δεν έλεγαν, «Θέλουμε να μιλήσουμε.» Έλεγαν, «Κανείς δεν μιλάει για εμάς.» Πολλοί άνθρωποι που υπέφεραν πολύ θέλουν να μιλήσουν άλλοι άνθρωποι για εκείνους. Αποτελεί μικροαστική φαντασίωση το να νομίζει κανείς ότι όλοι ονειρεύονται να μιλήσουν για τον εαυτό τους, να προσθέσουν κι αυτή την οδύνη σε όλες τις υπόλοιπες μορφές οδύνης από τις οποίες ήδη πέρασαν. Το πρόβλημα με το πολιτικό πεδίο σήμερα είναι ότι ελέγχεται όλο και περισσότερο από την αστική τάξη, και οι αστοί νομίζουν ότι ο φανταστικός τους κόσμος είναι ο πραγματικός κόσμος.
7. Αν οι γκέι ή τρανς άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν για τα εαυτά τους, τότε θα πρέπει να μπορούν να το κάνουν. Αν οι άνθρωποι της εργατικής τάξης θέλουν να μιλήσουν για τους εαυτούς τους, τότε θα πρέπει να μπορούν να το κάνουν. Είναι αλήθεια ότι φιμωθήκαμε για τόσο πολύ καιρό που από πολλούς μετατραπήκαμε σε καρικατούρες. Αλλά αυτό είναι ένα διαφορετικό θέμα. Δεν θα έπρεπε να αποτελεί εμπόδιο στο να μιλάνε άλλοι άνθρωποι. Το να δίνουμε νέα δικαιώματα σε ανθρώπους, όπως το δικαίωμα στον λόγο, δεν συνεπάγεται αφαίρεση αυτού του δικαιώματος από άλλους ανθρώπους. Αυτή είναι, και πάλι, μια τάση συντηρητική. Όλοι οι δεξιοί πολιτικοί παίζουν με αυτή την ιδέα: λένε ότι πρέπει να στερήσουμε από κάποιους ανθρώπους τα δικαιώματά τους προκειμένου να κάνουμε καλύτερη τη ζωή άλλων ανθρώπων. Αυτό είναι ένα ψέμα.
8. Φυσικά, αν έχετε ερωτήσεις, αν έχετε αμφιβολίες, μπορείτε να ρωτήσετε κάποιους γκέι ανθρώπους γύρω σας. Το κάνουμε πάντοτε αυτό όταν δουλεύουμε. Έτσι είναι η τέχνη. Είναι μια συλλογική διαδικασία. Έχει να κάνει με την ανταλλαγή, με την προσπάθεια να φτάσουμε στην αλήθεια. Ακόμη κι εγώ, όταν γράφω για έναν γκέι χαρακτήρα, ή για οποιονδήποτε άλλον χαρακτήρα, ή για τη μητέρα μου, φοβάμαι μήπως δεν είμαι δίκαιος, μήπως είμαι απλοϊκός ή γελοιογραφικός ή μήπως κάτι μου διαφεύγει. Ρωτώ λοιπόν τους φίλους μου, ξαναδιαβάζουν τη δουλειά μου, μού κάνουν προτάσεις. Και κάποιες φορές κάνω λάθη, παρά το γεγονός ότι είμαι γκέι, όταν γράφω για την ομοφυλοφιλία. Γιατί η εμπειρία δεν είναι το άπαν. Οπότε, παρόμοιο θα είναι και για σένα να ανεβάσεις ένα έργο με έναν γκέι χαρακτήρα, ακόμη κι αν είσαι στρέιτ. Θα δουλέψεις. Έτσι είναι η τέχνη. Θα μιλήσεις. Θα κάνεις λάθη. Θα προσπαθήσεις να τα διορθώσεις. Ανεξάρτητα από το από πού είσαι, ανεξάρτητα από το τι γράφει η ταυτότητά σου, ανεξάρτητα από το με ποιον κοιμάσαι τη νύχτα. Γιατί, και πάλι, το μοναδικό που προέχει είναι το τι θέλεις να πεις -και είμαι βέβαιος ότι θέλεις να πεις χειραφετητικά πράγματα. Γιατί, και πάλι, κανείς δεν μπορεί να σου πει για τι να μιλήσεις και για τι όχι. Γιατί ζούμε σε έναν κοινό κόσμο και τα πάντα ανήκουν σε όλους. Ελπίζω αυτά τα λίγα λόγια να σου δώσουν δύναμη. Να έχεις μια όμορφη μέρα, Εντουάρ
